
အိမ္ကေလးတစ္အိမ္ေရွ႕သို႔ ကေလးမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနေသာ အျဖဴေရာင္ေက်ာင္းကားတစ္စီး ထိုးရပ္လိုက္သည္။ အသက္(၇၅)ႏွစ္အရြယ္ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ ထုိအိမ္တြင္းမွ ထြက္လာၿပီး ေက်ာင္းကားေပၚမွဆင္းလာေသာ ပထမတန္းေက်ာင္းသူေလးရွိရာသို႔ လက္ကမ္းရင္း...
"ေျမးခ်ိဳခ်ဥ္ေလး... ျပန္လာၿပီလား.."
"ဟုတ္.."
ကေလးေလးက သူမအဖိုး အေမးကို ခ်စ္စဖြယ္ျပန္ေျဖလိုက္ၿပီးေနာက္ ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ အိမ္တြင္းသို႔ ၀င္သြားၾကသည္။
ခ်ိဳခ်ဥ္ေလးသည္ အသက္(၆)ႏွစ္အရြယ္ မ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ပထမတန္းေက်ာင္းသူေလး ျဖစ္သည္။ ေျမးဦး မဟုတ္ေသာ္လည္း ဖိုးေအ၏ခ်စ္ျခင္းခံရေသာ ေျမးမေလးဆိုလွ်င္မမွားပါ။ ခ်ိဳခ်ဥ္ေလး၏ အေမသည္ အလြန္အလုပ္မ်ားေသာသူျဖစ္ရာ ခ်ိဳခ်ဥ္ေလးတို႔ ညီအစ္မေတြကို အဖိုးႏွင့္ အေဒၚမ်ားက အဓိကထိန္းေက်ာင္းရသည္။
ေျမးမေလး၏ လြယ္အိတ္ႏွင့္ ျခင္းေတာင္းကို ကိုင္ရင္း အဖိုးျဖစ္သူက..
"ေျမးေလး.. အိမ္စာအရင္လုပ္ရမယ္ေနာ္.. ၿပီးရင္ ဖိုးဖိုးနဲ႔ စြန္လႊတ္မယ္..."
"ဟုတ္ကဲ့ ဖိုးဖိုး... "
ခ်ိဳခ်ဥ္ေလး စပ္ျဖီးျဖီးရုပ္ႏွင့္ ေျပာသည္။ သူမ စြန္မလႊတ္တတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အဖိုးလႊတ္ေသာစြန္ကို ၾကည့္ရသည္ကို သူမေပ်ာ္သည္။ အိမ္စာမၿပီးလွ်င္ စြန္လႊတ္တာမၾကည့္ရပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမအိမ္ေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ အဖိုးႏွင့္အတူ အိမ္စာလုပ္သည္။ အိမ္စာၿပီးသည္ႏွင့္ ေရခ်ဳိးသည္။ သနပ္ခါးကို ေဖြးေနေအာင္လိမ္းၿပီး ပါးကြက္ကြက္သည္။ သူမစြန္လႊတ္တာ ၾကည့္ရေတာ့မည္။
သူတို႔ေျမးအဖိုးစြန္လႊတ္ပုံသည္ ေဘးလူအျမင္တြင္ ရီစရာေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းေနေပလိမ့္မည္။ ကြင္းျပင္ထဲ သြားလႊတ္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ အိမ္ေပၚထပ္၀ါးရံတာေပၚက လႊတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ခ်ိဳခ်ဥ္ေလးတို႔အိမ္သည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕လမ္းမေပၚတြင္ ရွိၿပီး ျခံ၀င္းမရွိပါ။ လမ္းမေပၚဆင္းလႊတ္လွ်င္လည္း ဓာတ္ၾကဳိးမ်ားႏွင့္ ညိွႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အိမ္ေပၚထပ္မွ လႊတ္ရသည္။ အဖိုးျဖစ္သူက ေျမးမေလးေပ်ာ္ေအာင္ သူကိုယ္တိုင္ လုပ္ေသာစြန္ႏွင့္ ညေနတိုင္း စြန္လႊတ္ျပသည္။ ေျမးျဖစ္သူကိုေတာ့ ေပးမလႊတ္ပါ။ ခ်ိဳခ်ဥ္ေလး လႊတ္ခ်င္သည္ ေျပာတုိင္း "လက္ရွလိမ့္မယ္"ဟု ေျပာတတ္သည္။ ေကာင္းကင္အက်ယ္ၾကီးထဲ အဖိုးလႊတ္တင္ေသာစြန္ေလး လြင့္ေနသည္ကို ခ်ိဳခ်ဥ္ေလး အလြန္သေဘာက်သည္။ ေကာင္းကင္တြင္ အေရာင္အေသြးစုံေသာ တျခားစြန္မ်ားလည္း ရွိသည္။ ထိုစဥ္ ခ်ိဳခ်ဥ္ေလး၏ျမင္ကြင္းထဲသို႔ အလြန္လွပေသာ စြန္တစ္စင္း ၀င္လာသည္။ ရိုးရုိးစြန္မ်ားႏွင့္ မတူပဲ ပိုၾကီးၿပီး အျမီးအရွည္ႀကီးပါသည္။ သူ႔အျမီး ေလထဲတြင္ လြင့္ေနပုံမွာ အလြန္လွသည္။ ထိုစြန္ေလးရွိရာ လက္ညွိဴးညႊန္ျပရင္း...
"ဖိုးဖုိး.. ဟုိး မွာၾကည့္ပါဦး... "
"စြန္ၾကီး အၾကီးၾကီးပဲ... သမီးတို႔ စြန္နဲ႔ မတူဘူးေနာ္..."
"သူ႔အျမီးက အရွည္ၾကီး.. ေလမွာလြင့္ေနတာ အရမ္းလွတာပဲ..."
"သမီးတို႔လည္း အဲ့လိုစြန္အႀကီးႀကီး လႊတ္ရေအာင္ေနာ္.. ဖိုးဖိုး"
အဖိုးက ျပဳံးရင္း..
"ေျမးလိုခ်င္ရင္ ဖိုးဖိုးလုပ္ေပးမွာေပါ့..."
"တကယ္ေနာ္ ဖိုးဖိုး"
အဖိုးျဖစ္သူက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ခိ်ဳခ်ဥ္ေလး အရမ္းေပ်ာ္သြားသည္။ သူမအေတြးထဲတြင္ ထိုကဲ့သို႔ေသာစြန္အၾကီးၾကီးႏွင့္ ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ စြန္လႊတ္ေနၾကသည္။
ခ်ိဳခ်ဥ္ေလးအားလွ်င္ အဖိုးအိပ္ခန္းထဲသို႔သြားသည္။ ထိုသို႔သြားတိုင္း အဖိုးက ဒူးရင္ယိုေကၽြးတတ္သည္။ ရိုးရိုးေကၽြးျခင္း မဟုတ္ပါ။ ကေလးစားႏိုင္ေအာင္ သူ႔လက္နဲ႔ လုံးလိုက္ေသးသည္။ အဖုိးေကၽြးေသာ ဒူးရင္ယိုကို သူမအလြန္ၾကိဳက္သည္။ ခ်ိဳခ်ဥ္ေလးသည္ ပုခက္စီးရသည္ကို ႏွစ္သက္ၿပီး သူမ၏ညီမေလးမ်ားကို သိပ္ေသာအ၀တ္ပုခက္တြင္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ကစ္ကစ္ေလးႏွင့္ သြားသြားစီးတတ္သည္။ ဒါကိုသိေသာ အဖိုးျဖစ္သူက ေျမးအတြက္ဆိုၿပီး ဒန္းအရွင္ေလး ကားဂိုေထာင္တြင္ လုပ္ေပးသည္။ ဒန္းစီးခ်င္လွ်င္ ကားထုတ္ၿပီး ဒန္းတပ္ေပးသည္။ ခ်ိဳခ်ဥ္ေလးကလည္း အဖိုးျဖစ္သူကို အဖြားထက္ပိုခ်စ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ အဖြားသည္ သူမကိုအလြန္ဆြဲဆိတ္တတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အဖြားကခ်စ္လွ်င္ ဆြဲဆိတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္အဖြားနားကို သူမ ေတာ္ရုံႏွင့္ မသြားပါ။ သူမငယ္စဥ္ထဲက အဖြားဆုံးသြား၍ အဖြားႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ဆြဲဆိတ္တာ တစ္ခုပဲ သူမမွတ္မိသည္။
ဒီလိုႏွင့္ တရက္...
သူမေက်ာင္းက ျပန္လာၿပီး အဖိုးအခန္းထဲအ၀င္... အဖိုး ကုတင္ေဘးတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေမေမ့ကို ေတြ႕လိုက္၍ သူမအံ့ၾသသြားသည္။ ထုိအခ်ိန္သည္ ေမေမျပန္ေရာက္ေနၾကအခ်ိန္မဟုတ္ပါ။ အဖိုးက ခုတင္ေပၚတြင္လွဲေနသည္။ အဖိုးထိုသို႔အိပ္ယာေပၚလွဲေန၍ သူမစြန္လႊတ္တာမၾကည့္ရသည္မွာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ ပိုအ့ံၾသစရာေကာင္းသည့္အရာတစ္ခု သူမထပ္ေတြ႔လိုက္သည္။ အဖိုးကို ၾကည့္ေနတဲ့ ေမေမ့မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စေတြ... သူမတုန္လႈပ္သြားသည္။ ေမေမသည္ အလြန္စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ေမေမမ်က္ရည္၀ဲျခင္းကို သူမခုအရြယ္အထိ မျမင္ဘူးခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ သိလို၍ ေမးလိုက္သည္။
"ေမေမ.. ဖိုးဖိုး ဘာျဖစ္တာလဲဟင္..."
"သမီးအဖိုးဗိုက္ထဲမွာ အလုံးၾကီးရွိလို႔ သမီးရဲ႕...."
ထိုသို႔ တုန္ရင္စြာေျပာၿပီးေနာက္ ေမေမဆက္မေျပာေတာ့ပါ။ ဆက္ေျပာဖို႔ အင္အားမရွိ၍လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူမလည္း ဆက္မေမးေတာ့ပါ။ ထို႔ေနာက္ အဖိုးေျခမႏွစ္ခုကို ပူးခ်ည္ေနၾကသည္။ သူမ ဘာမွန္းမသိသလို နားလည္းမလည္ပါ။ ထိုေန႔မွစ၍ အဖိုးကို အိမ္မွာမေတြ႔ရေတာ့ပါ။ စြန္လႊတ္တာလည္း မၾကည့္ရေတာ့သလို အဖိုးလုံးေပးေသာ ဒူးရင္းယိုလည္း သူမ မစားရေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ အဖိုးအခန္းထဲသို႔ေတာ့ သူမသြားျမဲ သြားေနတတ္သည္။
တေန႔.. ခ်ိဳခ်ဥ္ေလး သူမအဖိုးအခန္းထဲမွာ ေဆာ့ရင္းကုတင္ေပၚသို႔ ကေလးပီပီ ခုန္ၿပီးတက္ထိုင္လိုက္သည္။
"ကၽြတ္.. "
အသံထြက္သြားသည္။ အသံလာရာ ေမြ႔ယာေအာက္ကို သူမလွန္ၾကည့္သည္။ ရင္ဘတ္ထဲ စူးကနဲ ခံစားလုိက္ရသည္။
ထိုအရာသည္...
.....
....
...
..
.
သူမ လိုခ်င္ေသာ အလြန္လွပသည့္ အျမီးအရွည္ႀကီးႏွင့္ စြန္အႀကီးႀကီးတစင္း....
သို႔ေသာ္ သူမေဆာင့္ထိုင္လိုက္၍ က်ိဳးႏွင့္ေနၿပီ။
*****************************************************************
ဟိုေန႔က အိမ္မွာတူတူေနတဲ့အန္တီ ေစ်းက၀ယ္လာတဲ့ ဒူးရင္းယိုေလးေတြ႕လို႔ ကန္ဒီ ဒီပိုစ့္ေလးေရးမိတာပါ။ ဒီလုိပုံစံမ်ိဳး ပထမဆုံးအႀကိမ္ေရးတာမို႔ အဆီအေငၚမတည့္ ဖတ္လို႔အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့ရင္ သည္းခံေပးၾကပါရွင့္။ ဒါမ်ိဳးက ေရးေနက်မဟုတ္ေတာ့ ကန္ဒီ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ ဖတ္တဲ့သူေတြ ဖတ္လို႔အဆင္မေျပမွာစိုးလို႔ အေခါက္ေခါက္လည္း ျပန္ဖတ္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး တင္ဖို႔လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္စဥ္းစားရတယ္။
ကိုျဖိဳး (မႏွင္းဆီရဲ႔ မူပိုင္ရွင္)ကလည္း တင္ပါ... အားေပးတယ္တဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ တင္လိုက္တာပါ။ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္စီမွာ သူတို႔ကၽြမ္းက်င္တဲ့ အပိုင္းဆိုတာရွိတယ္ေလ။ ကဗ်ာေရးအရမ္းေကာင္းတဲ့သူ.. ေဆာင္းပါးေရးတာေကာင္းတဲ့သူ... မႏွင္းဆီကို အမ်ိဳးမ်ိဳးဖြဲ႔ႏြဲ႔ႏိုင္သူ(ကိုၿဖိဳး :P) စသျဖင့္ေပါ့။ ကန္ဒီကေတာ့ ဘာမွ မယ္မယ္ရရမေရးတတ္ဘူး.. ဟီး။ ဒါကို ၀တၱဳတိုလို႔ပဲ ေခၚမလား.. ဒီလိုမ်ိဳးပုံစံေရးတဲ့ေနရာမွာ အရမ္းေတာ္ၿပီး ကန္ဒီ အထင္ႀကီး ေလးစား သေဘာက်တဲ့ ဘေလာ့ဂါတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့
ကိုညီရဲသစ္...
သူႀကီးမင္း(ကိုကိုေမာင္ - ပန္းရန႔ံ)နဲ႔
မမမိုးပန္းခ်ီတို႔ပါ။ အစ္ကိုတို႔နဲ႔ အစ္မဖတ္ခဲ့ရင္ ညီမေရးသမွ် သည္းခံၾကပါလို႔... ေနာက္ၿပီး ကန္ဒီ့ဆီလာလည္တဲ့သူေတြလည္း အမိုက္အမဲေလးမို႔ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေပးပါေနာ္။ ေနာက္ အခါအခြင့္ တိုက္ဆိုင္ရင္လည္း ဒါမ်ိဳးေလးေတြေရးၿပီး ဒုကၡေပးပါရေစ :P
လာလည္သူအားလုံးကို ခ်စ္တဲ့..
Candy