My Crappy Weekend++

ဟြင္း... အစက ဒီပိုစ့္ကို မေရးေတာ့ဘူး လုပ္ေနတာ.. ျမန္မာျပည္ျပန္သြားတဲ့ ကန္ဒီတို႔အဖြဲ႔ထဲက သူငယ္ခ်င္းက အဲ့ေန႔က ဓာတ္ပုံေတြ ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ တင္ပါဆိုၿပီး စီပုံးမွာ ပိက်ိပိက်ိ လာလုပ္ေနတယ္ (:P)။ အဲ့ဒါနဲ႔ သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္(နားၿငီးလည္း သက္သာေအာင္ :P) ဂလို ဂလို ေရးလိုက္ရပါတယ္ ^_^

တနဂၤေႏြေန႔က မဂၤလာဦးဆြမ္းေကၽြးသြားတယ္။ အရုဏ္ဆြမ္းေကၽြးတာ။ သူတို႔ေနတာ Yishun ဆိုေတာ့ ကန္ဒီနဲ႔အရမ္းေ၀းတယ္။ အဲ့ကိုေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္က ၁၀နာရီခြဲေနၿပီ (သူတို႔ကိုယ္တုိင္ကလည္း အဲ့အခ်ိန္ေလာက္မွ လာလို႔ ေျပာလို႔ပါ)။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းလည္း မဖူးလိုက္ရဘူး။ ေန႔လည္စာ ဟိုမွာစားၿပီး သူတို႔က Gardens by the Bay ကို သြားမယ္တဲ့။ အဲ့မွာ ဇာတ္လမ္းစတာပဲ...

Bayfront မွွာဆင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ေရာက္တယ္...

သူငယ္ခ်င္းအစ္ကိုက သူ႔အလုပ္က ကားနဲ႔ပို႔ေပးမယ္တဲ့။ သူ႔ကားက အမိုးမပါဘူး။ ေန႔လည္ခင္းႀကီးကို အမိုးမပါတဲ့ကားနဲ႔ ဒီေလာက္ပူတဲ့ရာသီမွာ စဥ္းစားသာၾကည့္ေတာ့ (=.=')။ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္တာနဲ႔ MRT မွာခ်ေပးပါလို႔ ေျပာရတယ္။ ကန္ဒီတို႔က ရထားနဲ႔ပဲ ဆက္သြားၾကတယ္။ ကားနဲ႔ဆက္လိုက္တဲ့ လူက လိုက္တယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ရထားနဲ႔သြားတဲ့အဖြဲ႔နဲ႔ ကားနဲ႔သြားတဲ့အဖြဲ႔နဲ႔ ကြဲသြားေရာ။ ကားနဲ႔သြားတဲ့အဖြဲ႔က Ticket ၀ယ္ၿပီး ၀င္ရတဲ့အထဲေရာက္သြားတယ္။ ကန္ဒီတို႔အဖြဲ႔က အျပင္မွာ သူတို႔ဘယ္မွာလဲ ဖုန္းဆက္လိုက္ မုန္႔စားရင္းေစာင့္လိုက္နဲ႔တင္ ဘယ္မွမေရာက္လိုက္ဘူး။ သူတို႔ဘယ္မွာဆိုတာလည္း သိေရာ လူေတြက ၿပိဳင္းေနၾကၿပီ။ အဲ့အထဲကိုလည္း မ၀င္လိုက္ရဘူး။ မ၀င္လိုက္ရဘူးဆိုတာထက္ ပင္ပန္းလို႔ မ၀င္ႏိုင္ေတာ့တာ...

WARNING >> အဲ့ကို ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ဘယ္ေတာ့မွ မသြားနဲ႔ေနာ္။ ငါးေျခာက္ျဖစ္သြားမယ္ (>.<)။ မေက်မနပ္ မတင္မက်နဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေခါင္းေတြကိုက္လို႔ ေဆးေတာင္ေသာက္လိုက္ရတယ္။ ဒါေလးကို ဒီေလာက္ျဖစ္လို႔ မယ္ႏုလို႔ ေခၚခ်င္ေနတယ္မလား? ကိုယ့္ဟာကိုယ္လည္းသိပါတယ္ ေတာ္ေတာ္ႏုတာ(>.<)။ လုံး၀မေက်နပ္လို႔ ေနာက္တေခါက္သြားဦးမယ္။ အဲ့အခါက်မွ ဓာတ္ပုံေကာင္းေကာင္း တင္ေပးမယ္ေနာ္...

ဒါပဲရိုက္စရာရွိေတာ့ ဒါပဲ ရိုက္ရတယ္ ဟဟဟဟ xD

တခ်ိဳ႕ေတြက ကန္ဒီတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို တူတယ္တဲ့။

ကန္ဒီ့အျမင္မွာ လုံး၀မတူသလိုပဲ :P

တျခားအေၾကာင္း ေျပာရေအာင္။ ၁၁ ရက္ေန႔က်ရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ Gathering ရွိတယ္။ အဲ့ကို သြားဖို႔ စိတ္ထဲမွာ ဒြိဟျဖစ္ေနတယ္။ သြားသာသြားရမွာ.. ကန္ဒီနဲ႔သိတဲ့လူ အရမ္းနည္းတယ္။ နည္းတယ္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပဲ။ ကန္ဒီ ငယ္ငယ္က အရမ္းေအးတယ္ (ခုလည္း ေအးပါတယ္ :P)။ စကားလည္း သိပ္မေျပာဘူး။ အေပါင္းအသင္းနည္းတယ္။ Humm... ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ??? အားနာလို႔ လာမယ္လို႔ေတာ့ ေျပာထားတယ္ >.<

လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကန္ဒီ့ကို အျမဲျပဳံးေပ်ာ္ေနတာပဲတဲ့။ ကန္ဒီ့မွာလည္း စိတ္ညစ္စရာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာမွာ မေဖာ္ျပတာပဲ ရွိတယ္။ ၿမိဳသိပ္တတ္တာ အက်င့္တခုလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ကန္ဒီ့ဆီက စိတ္ညစ္စရာေတြ ေဘးလူကိုမကူးစက္ေစခ်င္ဘူး။ ကန္ဒီ့ေၾကာင့္ ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဘေလာ့မွာေရးတာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အျပင္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျဖစ္တာေတြေပါ့။

သူငယ္ခ်င္းထဲမွာ စာေရး၀ါသနာပါလို႔ ဘေလာ့စေရးခ်င္တဲ့ လူတခ်ိဳ႔ရွိတယ္။ သူတို႔က စာစေရးဖို႔ကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ တြန္႔ဆုတ္ေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း စေရးၿပီးမွ ဘေလာ့အတြက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္မွာ စိုးလို႔တဲ့။ တခ်ိဳ႕ကလည္း သူမ်ားေမးတာ ေျဖႏိုင္ဖို႔ ဗဟုသုတမလုံေလာက္ေသးမွာ စိုးလို႔တဲ့။ အဲ့လို အဲ့လိုေတြ စဥ္းစားေနတာနဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ။ ကန္ဒီေျပာခ်င္တာက ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ ေတြးေနမွာလဲ။ Blogger ဆိုတာ Journalist တေယာက္မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ေရးတဲ့စာ ကိုယ္တာ၀န္ယူရတာ မွန္ေပမယ့္ အားလုံးက မွ်ေ၀တဲ့သေဘာတရားပါပဲ။ စာေရးတဲ့လူက အျမဲမွန္တယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ဖတ္တဲ့သူအေနနဲ႔လည္း မွားေနရင္ အမွန္ကို ေထာက္ျပသြားႏိုင္တယ္.. ေဆြးေႏြးႏိုင္တယ္ေလ။

အခ်ိန္မေပးႏိုင္မွာစိုးတယ္ ဆိုၿပီးလည္း မေတြးပါနဲ႔။ အခ်ိန္ေပးရေအာင္ ဘေလာ့ေရးတာ အလုပ္လုပ္ေနတာမွ မဟုတ္တာ။ ကိုယ္အားတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ကို ထြက္ေပါက္တခုဖြင့္ေပးရုံ ေရးတာေလ။ ဘယ္သူက တေန႔တပုဒ္ ပိုစ့္အသစ္တင္ရမယ္ ေျပာေနလို႔လဲ?? ကုိယ္တတ္ႏိုင္တ့ဲ ႏႈန္းေလးနဲ႔ ပိုစ့္ေတြ ပုံမွန္တင္သြားရင္လည္း ျဖစ္တာပဲ။ အဲ့ေတာ့ စာေရးခ်င္တယ္ဆို အဲ့ေလာက္ဦးေႏွာက္အေျခာက္ခံၿပီး ေတြးမေနပါနဲ႔။ စိတ္ထဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးထားၿပီး စၾကည့္ပါ။ ျဖစ္လာမွာေပါ့။ ေနာက္ဆို ဒီအသိုင္းအ၀ိုင္းေလးမွာ ေပ်ာ္တတ္လာမွာပါ ^_^

Have a Good Day ^_~